Eroica

Ο πατέρας μου έφτιαξε "χάι φάι" το 1977 στα 36 του, τα ηχεία τα επένδυσε με υαλοβάμβακα για σωστή ακουστική και τα λοιπά. Ήταν όνειρο ζωής γι' αυτόν. Είχε μάλιστα ήδη ξεκινήσει να φτιάχνει δισκοθήκη πολυσυλλεκτική αλλά κατά τα γούστα του· δύο χρόνια μετά το στερεοφωνικό παρήγγειλε από την ξαδέρφη μου στη Βοστώνη την κασετίνα της Deutsche Grammophon με τις συμφωνίες του θεού (την ηχογράφηση του '77, όχι του '63). Την κασετίνα την έφερε από την Αμερική στο πατρικό η ξαδέρφη μου προσεκτικά κι αυτοπροσώπως και αμέσως κατέστη το ένα οικογενειακό κειμήλιο. Δεν επιτρεπόταν να παίζω τους δίσκους αυτούς, ούτε καν να τους αγγίζω, αφού ο πατέρας μου έτρεμε τις φθορές και τα χρατς.

Μπορούσα όμως να ακούω τη μουσική όταν έπαιζε τους δίσκους ο ίδιος ο μπαμπάς. Το καπάκι της κασετίνας, σχεδόν αεροστεγές, έκανε έναν ήχο σαν ρούφηγμα όταν άνοιγε, οι δίσκοι ήταν κομμένοι σε βαρύ και γυαλιστερό βινύλιο και κλεισμένοι σε χάρτινο βρακάκι με επένδυση πλαστική, ώστε να γλυστράν από μέσα του. Επίσης μπορούσα να διαβάζω όποτε ήθελα το βιβλιαράκι στο σχήμα της κασετίνας που εσωκλειόταν. Βεβαίως ήτανε και στα αγγλικά και στα γερμανικά, οπότε δεν καταλάβαινα τίποτα. Μόνον τις φωτογραφίες χάζευα.

Κάπου εκεί στα 6 με 7 είδα και την προσωνυμία Eroica για την Τρίτη. Νόμιζα ότι βλέπω "Erotica" και αυτό κάπως μου έμεινε τελικά. Την ίδια η συμφωνία άλλωστε θα την άκουγα χρόνια μετά, αντίθετα με άλλες. Στο σχολείο μετά έμαθα για το μυθιστόρημα του Πολίτη και επέμενα να νομίζω ότι αφορά έρωτες -- άλλωστε ο ἥρως δασύνεται

Την Eroica την άκουσα ξανά και ξανά και πολύ προσεκτικά στα 26 με 27 μου, με Solti και συμφωνική του Σικάγου. Εκεί κατάλαβα ότι άλλο οι έρωτες κι άλλο η επανάσταση, άλλο η Ηρωική κι άλλο η Ερωτική. Λίγο αργότερα υποψιάστηκα ότι άλλοι καταφεύγουν στους έρωτες γιατί στερήθηκαν την επανάσταση, άλλοι καταφεύγουν στην επαναστατική ονείρωξη (ή και μαλακία) γιατί στερήθηκαν τους έρωτες και άλλοι πάνε ευθύς εκεί όπου είναι ταγμένοι.

Αλλά η Eroica είναι πάρα πολύ μεγάλο έργο.